ଭଗବାନଙ୍କ ବିଚିତ୍ର ଲୀଳା

ପରମାତ୍ମା ଯେମିତି ସବୁବେଳେ ଆମ ଚିନ୍ତନ ପରିସରରେ ରହନ୍ତି । ସେଥିପାଇଁ ଯନିବାନ ହେବା ଉଚିତ । ମସ୍‌ଜିଦ୍‌, ମନ୍ଦିର, ଚର୍ଚ୍ଚ, ଗୁରୁଦ୍ୱାର ଆଦି ଯୁଆଡ଼େ ଗଲେ ବି ଧର୍ମାନୁଷ୍ଠାନ ଆମ ଭିତରେ ରହୁ । ଆମେ କି;ୁ ଉପାସନାସ୍ଥଳରେ ଉପସ୍ଥିତ ଥାଉ କି;ୁ ଆମ ଭିତରେ ଉପାସନାସ୍ଥଳ ନଥାଏ । ଆମ ଭିତରେ ଅନ୍ୟ ଚିନ୍ତା ସବୁ ଲହଡ଼ି ମାରୁଥାନ୍ତି । ଏମିତି ହେଲେ ବର୍ଷବର୍ଷ ଧରି ଉପାସନା ପୀଠରେ ପହଞ୍ଚିଲେ ବି ଯାହା ଫଳ ମିଳିବା କଥା ତାହା ମିଳେନା । ଗଛମୂଳ ବି ମସ୍‌ଜିଦ୍‌ ପାଲଟିଯିବ ଯଦି ପୂଜା ନିଜ ଭିତରେ ଅଛି । ତେଣୁ ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ଚିନ୍ତନରେ ବୁଡ଼ି ରହିବାଠାରୁ ଉପାସନାସ୍ଥଳ ଆଉ କିଛି ନଥାଏ । ପ୍ରତିଟି ଅଙ୍ଗ ତାଙ୍କ ସେବାରେ ଲାଗିପାରିଲେ ଶରୀର ଧନ୍ୟ ହୋଇଯିବ । ଏ ନେଇ ଉଦାହରଣଟିଏ । କୌରବ-ପାଣ୍ଡବଙ୍କର ଘମାଘୋଟ ଲଢ଼େଇ ଚାଲିଥାଏ । ଭୀମ ଦୁର୍ଯେ୍ୟାଧନର ଜାନୁକୁ ଗଦାରେ ପ୍ରହାର କରୁଥାନ୍ତି । ପ୍ରାଣ ବିକଳରେ ଦୁର୍ଯେ୍ୟାଧନ ଆତ୍ମଗୋପନ କରିଥାଏ । ପାଖରେ ପହଞ୍ଚିଲେ ଦ୍ରୋଣଙ୍କ ପୁତ୍ର ଅଶ୍ୱମା । ଦୁର୍ଯେ୍ୟାଧନକୁ କହିଲେ । ‘ଦୁର୍ଯେ୍ୟାଧନ, ତୁମେ ଯଦି ସେନାପତି ଦାୟିତ୍ୱ ମତେ ଦେଇ ଥାଆନ୍ତ, ତେବେ ତୁମର ଏ ଦଶା କେବେ ହୋଇନଥାନ୍ତା । ଏବେ ବି ସମୟ ଅଛି । ମୋତେ ସେନାପତିର ଦାୟିତ୍ୱ ଦିଅ ।’ ଭଗବାନ କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ବାଦ ଦେଇ ଦୁର୍ଯେ୍ୟାଧନର ଯୁଦ୍ଧରେ ଜିତିବା ନିଶ୍ଚିତ ବୋକାମୀ । ତଥାପି ଅହଂକାରୀ ଦୁର୍ଯେ୍ୟାଧନ ଅଶ୍ୱମାକୁ ସେନାପତିର ଦାୟିତ୍ୱ ଦେଲେ । ଅଶ୍ୱମା ନିଜ ଶକ୍ତିର ପରାକାଷ୍ଠା ଦେଖାଇବାକୁ ଯାଇ ଏକ ଶର ପ୍ରୟୋଗ କଲେ ଦ୍ରୌପଦୀଙ୍କ ପାଞ୍ଚ ପୁତ୍ରଙ୍କ ଉପରେ । ପୁତ୍ରମାନେ ରାତିରେ ଶୋଇଥାଆନ୍ତି । ହଠାତ୍‌ ଶରଟିଏ ଆସିଲା । କଅଁଳ ଶିଶୁଙ୍କ ମୁଣ୍ଡକୁ ଗଣ୍ଡିଠାରୁ ଛିଡ଼େଇ ଦେଇ ଚାଲିଗଲା । ଘର ସାରା ରକ୍ତର ଲହଡ଼ି ମାରୁଛି । ଶିଶୁମାନଙ୍କର ଏ ଅବସ୍ଥା ଦେଖି କାହାର ବା ଧୈର୍ଯ୍ୟ ରହିବ ! ଦ୍ରୌପଦୀ ଖୁବ୍‌ ଜୋରରେ କାନ୍ଦୁଥାଆନ୍ତି । ଯିଏ ଯେତେ ବୁଝାଇଲେ ବି ବୁଝୁନଥିଲେ । ଭଗବାନ କୃଷ୍ଣ କହିଲେ- ‘କୃଷ୍ଣାକୁ କେହି ବୁଝାଇପାରିବେନି । ମାଆର ହୃଦୟ । ସନ୍ତାନର ଦେହ ଟିକିଏ ଖରାପ ହେଲେ ମାଆ ଧୈର୍ଯ୍ୟ ରଖିପାରେନା । କାନ୍ଦିପକାଏ । ଆଉ ନିଜ ଆଖି ଆଗରେ ସନ୍ତାନର ମୃତୁ୍ୟ ଦେଖି କୋଉ ମାଆ ସମ୍ଭାଳି ରହିବ !’ ଭଗବାନ ଦ୍ରୌପଦୀଙ୍କ ପାଖରେ ପହଞ୍ଚିଲେ । ଦ୍ରୌପଦୀ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ପାଦ ଧରି ଖୁବ୍‌ କାନ୍ଦିଲେ । ଲୁହରେ ସେ ପାଦକୁ ଧୋଇଦେଲେ । ଭଗବାନ କହିଲେ । ‘କୃଷ୍ଣା ! କାନ୍ଦିଲେ କ’ଣ ସନ୍ତାନମାନେ ଆଉ ଫେରିବେ !’ ଦ୍ରୌପଦୀ କହିଲେ । ‘ପ୍ରଭୁ, ସେମାନେ ଆଉ ଫେରିବେ ନାହିଁ । ଏ ସଂସାର ମରଣଶୀଳ । ଆସିଲେ ଦିନେ ନା ଦିନେ ଯିବାକୁ ହେବ ବୋଲି ମୁଁ ଭଲଭାବରେ ଜାଣେ । ସେଥିପାଇଁ ମୁଁ କାନ୍ଦୁନାହିଁ । ମୋ କାନ୍ଦିବାର କାରଣ ହେଉଛି, ଆତତାୟୀ ଅଶ୍ୱମା ସେମାନଙ୍କୁ ଶୋଇଥିବା ଅବସ୍ଥାରେ ମାରିଦେଲା । ମୋ ସନ୍ତାନମାନେ ଆପଣଙ୍କ ଦର୍ଶନ କରିପାରିଲେନି । ଅନ୍ତତଃ ଚେଇଁଥିଲେ ତ ଆପଣଙ୍କୁ ସେମାନେ ଦେଖି ଥାଆନ୍ତେ । ସେଥିପାଇଁ ମୋର କାନ୍ଦଣା ।’ ଏହା ହିଁ ହେଉଛି ପ୍ରଭୁଙ୍କ ପ୍ରତି ପ୍ରୀତି । ଏମିତିକି ମୃତୁ୍ୟ ସମୟରେ ବି ଭଗବାନଙ୍କ ରୂପକୁ ଆଖି ଦେଖୁ । ତାଙ୍କ ନାମକୁ ତୁଣ୍ଡ ଉଚ୍ଚାରଣ କରୁ । ପ୍ରତିଟି ଅଙ୍ଗରେ ତାଙ୍କର ଅନୁଭବ ଆସିବା ଦରକାର ।